Onthaasten (en onthaken) op het strand

De eerste avond in het vakantiehuisje in Zeeland voerde ik een interne dialoog. Ik wilde wel even wat bloggen, maar toch ook weer niet. Ik had thuis wat voorbereid om wat simpele blogjes te maken en had al wat foto’s ge-upload. Zoals van een gehaakt kleedje op de grijze kiezels. Best een mooie foto, vond ik zelf. En die kan ik toch best wel even op m’n iPad publiceren? Dan vertel ik er gewoon even bij dat het hier mooi is. Maar toen vond m’n alter-ego dat weer niet zo nodig. “Er zijn duizenden blogs en miljoenen mooie plaatjes en ze missen jouw kanten kleedje op de kiezels heus niet.” Dat vond ik zelf ook wel. Maar ja, ik heb inmiddels drie-en-een-half-jaar elke dag een blogje gepubliceerd en dan ga ik dat zo maar onderbreken. Dan kan ik dus niet meer zeggen dat ik echt èlke dag….. “Nou en?” En zo ging die interne dialoog nog even door.

De “nou en?” gedachte won het.
En de tweede dag vond ik het al niet meer zo gek om die electronica met rust te laten. Wèl keek ik stiekem nog even naar een paar reacties die ik kreeg op mijn ‘vakantie-aankondiging’ en het deed me goed dat een paar van jullie hetzelfde verwoordden: “Laat maar lekker even waaien!” Ook nog een opmerking dat ik natuurlijk wat voorzichtiger moet zijn met m’n vakantie-aankondigingen en dat is ook helemaal terecht. Maar ach, het was toch vast te warm voor inbrekers.

En nu probeer ik dan een verslag te maken van de niet-geblogde dagen. Het was lekker, even pauze. Maar ik vind het ook leuk om weer bezig te zijn met m’n foto’s en verhaaltjes!